نقد وبررسی توافق نامه ژنو5

اظهارات متناقض طرفین و ضرورت بررسی دقیق توافقنامه

توافقنامه ژنو در فاصله کوتاهی بعد از امضای آن از سوی طرفین مذاکره کننده با برداشت ها و اظهارنظرهای «متفاوت » در داخل کشور و متضاد » از جانب حریف بیرونی روبرو شد. تا آنجا که امروزه درباره توازن میان آنچه داده ایم و آنچه گرفته ایم، ابهامات و تردیدهای جدی پدید آمده است. به عنوان مثال، یکی از خطوط قرمز اصلی ما که طی 10 سال گذشته بر آن اصرار ورزیده ایم، به رسمیت شمردن حق غنی سازی در داخل کشور و با تعریف روشن و صریح ماده 4 معاهده NPT بوده است. دراین باره تیم مذاکره کننده کشورمان تأکید می ورزد که در توافقنامه ژنو حق غنی سازی ایران به رسمیت شناخته شده است ولی از سوی دیگر حریف با صراحت اعلام میکند که این حق در توافقنامه نیامده و به رسمیت شناخته نشده است.

مسئولان هسته ای کشورمان در توضیح این تناقض می گویند که ادعای حریف مصرف داخلی دارد و مقامات آمریکایی برای راضی کردن مخالفان داخلی خود به ای نگونه ادعاهای بی اساس روی آورده اند. این توضیح اگرچه خالی از واقعیت نیست ولی نمی تواند پاسخ قابل قبولی تلقی شود، چرا که ادعا کنندگان، افراد عادی و یا رسانه ها نیستند، بلکه این ادعاها از سوی بلندپایه ترین مقامات مذاکره کننده حریف مطرح می شود مقاماتی نظیر اوباما رئیس جمهور، جان کری وزیرامورخارجه، وندی شرمن مذاکره کننده ارشد آمریکا، وزیر خارجه فرانسه، نخست وزیر انگلیس و... بنابراین چگونه میتوان پذیرفت ادعای آنان فقط مصرف داخلی داشته باشد. چرا که من توافقنامه منتشر شده است و برای افکار عمومی طرف مقابل پوشاندنی و انکارکردنی نیست و از سوی دیگر مقامات حریف از این نکته بدیهی به خوبی آگاه اند که اگر ادعای خلاف واقع کرده باشند از سوی افکار عمومی ملت هایشان و از جمله مخالفان سیاسی خود مورد بازخواست قرار می گیرند، زیرا مخالفان داخلی آنها نیز توان مراجعه به متن توافقنامه و درک محتوای آن را دارند. پس ماجرا چیست؟!

این فقط یک نمونه بود و نمونه های دیگری از تناقض و تضاد میان برداشت طرف خودی و حریف از توافقنامه یادشده وجود دارد که به طور طبیعی می تواند با پرسش های منطقی همراه باشد. نکته ای که در این توافق نامه واضح است وجود نقاط ابهام آمیز فراوان در ترسیم حدود و شرایط توافق نامه، راه را برای تأویل و تفسیرهای بعضاً180 درجه متناقض باهم فراهم م یآورد. گاهی اوقات اختلاف در جزئیات است که واضح است اهمیتش به آن اندازه ای نیست که اصل توافق نامه را زیر سؤال برد؛ اما گاه اختلاف در برداشت، در اصل مورد مذاکره است. در ما نحن فیه اصل حق غنی سازی آن هم در خاک ایران مورد اختلاف بوده و تیم مذاکره کننده می بایست همه تلاش خود را میکردند تا در عبارات توافق نامه به آن اشاره کنند؛ این نشانه ایست از آن که متن مورد نظر دارای ابهامات و تناقضات برداشتیست که راه را برای این اظهارنظرها فراهم کرده و از آن مهم تر راه را برای حل و فصل اختلافات برداشتی پیش آمده در آینده

توسط گروه های بین المللی حل و فصل دعوا دشوارتر مینماید. البته در ادامه این واقعیت واضح می شود که متأسفانه مواضع مسئولین غربی بیشتر با من مذاکرات منطبق است تا اظهارات مسئولین ایرانی!